هر فیلم، یک اثر هنریه . مثل نقاشی، مثل یه قطعه موسیقی . حدود ۲ ماه پیش متوجه این نکته شدم که داشتم انیمیشن های استودیو جیبلی رو تازه میدیدم . قبل از اون یک فیلم برای من، تنها یک فیلم بود، یه چیزی مثل مداد، پنکه، لیوان . نگاه خاصی بهش نداشتم، در موردش هم فکر نکرده بودم . اما یک دفعه این جرقه زده شد که فیلم هم اثر هنری هست !خب این جمله هم کلیشست، اما وقتی به دوستم گفتم مثل یک تابلو نقاشی، منظورم رو گرفت . چون فکر میکنم اون هم فیلم رو یه چیزی مثل پنکه میدید .
فکر میکنم چون نقاش بود منظورم رو کامل گرفت . اینکه یه فیلم مثل یه تابلو، یعنی هنرمندی سازندش هست، چیزی برای گفتن داره، حرف و منظوری رو میخواد منتقل کنه و اینکه در نهایت یک فیلمه، لیوان یا نیست ! من تا قبل از اون جرقه اینطور نگاه نمیکردم که مثلا فیلم نجات سرباز رایان، میخواد داستانی رو بگه ! هدفی از بیان این داستان وجود داره ! کارگردان میخواد حرفی بزنه، مثل نقاش که با کشیدن تابلوش حرفی رو میزنه، یا نوازنده که حرفی رو میزنه . توجه من به هدف نبود، فقط دیدن صرف بود .
اون جرقه این موضوع رو روشن کرد و نوع برخورد من رو برای دیدن فیلم های بعدی عوض کرد، که قبل از اینکه بخوام فیلمی رو ببینم و وقتم رو صرفش کنم، قبلش توجه ویژه ای نسبت بهش داشته باشم، مثل وقتی که میخوام برم یه نمایشگاه و نقاشی ها رو ببینم . بیشتر از قبل توجه کنم و ببینم اصلا ارزش دیدن و صرف وقت رو داره یا نه . فرق بذارم بین هنرمند هایی که به کیفیت بی توجه هستن و فقط تولید میکنن، با اونهایی که برای حرفی که میخوان بزنن ارزش قائل هستن و حساسیت زیادی برای اجرا و کیفیت اثر متحمل میشن .
