./ چند روز پیش توی اینستاگرام نقل قولی خوندم که نوشته بود " هر چه بیشتر مطالعه کردم، فهمیدم که بیشتر نمیدونم " . امروز، بر حسب تصادف توی صفحه دیگه ای این بار به صورت پوستر، کسی برای خودش عکسی درست کرده بود که اشاره به همین نکته داشت . از کنارش گذشتم اما فکرش بعد از نیم ساعتی به سمتم برگشت . اما به همراه یه قسمت از دیالوگ سریال روزی روزگاری :
" خاله لیلا: یه مسابقه هست که مردایی که ادعاشون میشه توش شرکت میکنن.
مراد بیگ: من ادعایی ندارم.
خاله لیلا: ادعایی ندارم خودش کم ادعایی نیست. "
ترکیبی از این دو موضوع، دیالوگ و متن هایی که خوندم این فکر رو آورد که « ادعای ندانستن هم، ادعای کمی نیست ! » اینکه بگم نمیدونم اما طرز برخوردم و حرف زدنم طوری باشه که برعکس این رو بگه . ادعای نادانی کم ادعایی نیست . چون وقتی که من میگم نمیدونم، به حرف های کسی که میگه میدونه کاملا گوش میدم و به حرف هاش توجه می کنم تا متوجه بشم (البته اگر به موضوع علاقه مند باشم) .مثل یک بچه که میخواد چیز جدیدی رو یاد بگیره .
در غیر این صورت